Op hetzelfde moment dat Daniël in een psychiatrisch ziekenhuis zelfmoord pleegt, wordt het huis van zijn voormalige leraar Halldor, in brand gestoken. Vlak voor Daniel’s dood blijkt dat Halldor en Daniel lange gesprekken hebben gevoerd. Het is aan de speurders Erlendur en Sigurdur Oli om beide zaken uit te zoeken. Ook Daniel’s broer Palmi bijt zich vast in de zaak en al snel komen beide partijen tot onthutsende conclusies…
In het begin van maandagskinderen was het vooral even wennen aan de schrijfstijl van Indridason. Het is het eerste boek dat ik van deze schrijver gelezen heb en de soms korte, directe taal is iets dat ik nog niet eerder (of toch niet meer dat ik me kan herinneren) heb gezien. Het was dan ook even doorheen de schrijfstijl kijken en de focus leggen op het verhaal. Een verhaal dat best wel boeiend is. Een connectie tussen Daniel en Halldor wordt gezocht en ook gebeurtenissen uit het verleden blijken een rol te spelen. Het is wel aanpassen met de verschillende IJslandse namen die gebruikt worden. Het verhaal is steeds goed te volgen en er worden ook geen personages bij gesleurd die helemaal niets bijdragen aan het verhaal, wat ik een positief punt vind. Maandagskinderen is een vlot lezend boek en een goed begin van een (voor mij) nieuwe serie!
De cover is niet eenzijdig te bekijken, omdat er meerdere uitgaves gemaakt zijn en er dus ook verschillende covers gebruikt zijn. De omslag van mijn boek toont een schommel te midden van een bos. Daarnaast heb je ook een cover van een nieuwere versie van het boek die een man toont die uitkijkt over de zee. Alle twee wel toffe covers!
Maandagskinderen is het eerste deel in de serie rond de inspecteurs Erlendur en Sigurdur Oli. Het is tevens het eerste boek dat ik lees van Arnaldur Indridason. Het was vooral even aanpassen wanneer ik de allereerste hoofdstukken las, omdat de schrijfstijl enorm direct is en vaak worden er korte bewoordingen gebruikt. Toch zijn er voldoende uitweidingen waardoor je je als lezer een beeld kunt schetsen van de omgeving. De karakters van Erlendur en Sigurdur Oli kwamen dan weer iets minder uit de verf en bleven voor mij wat op de vlakte. Misschien leren we ze beter kennen in de volgende delen, dat zullen we later ondervinden. Maandagskinderen kaart ook enkele diepere thema’s aan die je wel laten stilstaan en je dieper laten nadenken. Ik kon me dan wel weer goed verplaatsen in de overige personages zoals bijvoorbeeld Palmi en Johann. Het verhaal zelf is zeer vlot verteld, zonder al te veel poespas er rond. Geen introductie van personages die er niks toe doen of teveel thema’s betrekken in het verhaal die niks ter zake doen. Indridason is wat mij betreft een nuchter schrijver die de lezer kan bekoren met een kort maar krachtig verhaal.
Maandagskinderen kan daarom ook rekenen op een mooie score van 4/5
Maandagskinderen van Arnaldur Indridason
316 bladzijden
Uitgegeven in 1997 door Signature
elinevandm.wordpress.com 